Koniec września. 

Polski horror czytany w pociągu i krótkie włosy. Chciałoby się cofnąć czas i wykreślić parę zdarzeń. Tymczasem wszystko podpisane. Przeszłość pokazuje język.

Jesienne powroty.

Dziś tworzę w głowie książkowe zamówienie, które zrealizuję któregoś razu pod wpływem chwili. Bo jesień. Bo październik. Bo potrzebuję nowych książek, żeby mieć co dotykać i na co patrzeć.

Niedzielne kasztany z warszawskich Łazienek.
Pełne garście wrześniowego słońca, powietrza i porannej mgły.
Pierwszy raz dzień był długi i na wszystko starczyło czasu.

Dzisiejszy poranny deszcz i muffinki dyniowe.
Splendor i kawa. Cała sobota RAZEM.

Śmiech, więc rozluźniają się mięśnie. 

Powoli rozładowuję cały swój żal, otwieram dłonie, w które teraz wpadają kamienie, kostki i piórka. A potem wracam w słońcu i w chmurach, i pierwszy raz czuję wrzesień. W domu podgrzewam zupę dyniową z imbirem, piekę dyniowe ciasto i piję kawę z dyniowo-korzennym syropem i roślinną bitą śmietaną. Mogłabym powiedzieć: udany dzień. Zapominam, że nie do końca rozluźniłam zaciśnięte zęby.

Jest coś w dyni, co koi duszę.

Chciałabym już mieć w głowie pełną, dobrą jesienność. Na zewnątrz wrześniowy chłód, ale jego smak i zapach nie wróżą nawet jej skrawka. Grzeję sobie palce nad garnkiem z bulgoczącą dynią i myślę, jak szybko minie to, co teraz tak dziwnie się wlecze.

"Mało kto zdawał sobie sprawę, że żyliśmy w pajęczynie magii, 
powiązanej srebrnymi włókienkami przypadku i okoliczności..."

~ Robert McCammon, "Magiczne lata"