Wigilia.

Nasz przedświąteczny weekend. Łyżwy na Narodowym, prezenty i zimowe stare miasto.

Pakowanie prezentów. Dzień na zakupach.
W piątek biorę łyżwy i wsiadam w pociąg do Ciebie.

Cśśś. Sowy nie są tym, czym się wydają.

Zima trochę bez zimy.

Nasz mikołajkowy-rocznicowy weekend. 

Zupa koperkowa, czeskie wiersze i Milky Way'owe gwiazdki. Lampki i śnieg. Piekara kupiony w Antykwariacie Grochowskim za 15 złotych! Powrót pociągiem.

Tak mi ostatnio.

 

"jesteś najlepszym miejscem tego miasta, 

centralnym punktem"
M. Świetlicki

Brakuje mi.

Koniec października.

Piszę o strasznych bajkach, sprzątam w szafie i piję wodę. Kontroluję cukier. Wolne, a nie mam czasu nawet czytać. Dominik jest u siebie. A ja nie wiem, kiedy minął październik i czemu nadal tkwię w tym samym miejscu.

Wracam pieszo wśród żółtych, jesiennych drzew. 

Czyste powietrze świdruje w kącikach oczu. Jest przejrzyście i wyraźnie, jakby zaraz wszystko miało pęknąć. Kupuję szpinak, ricottę i świeżą żurawinę. Całe popołudnie i wieczór spędzam w kuchni. Razowe pierogi z nadzieniem szpinakowo-serowym, muffinki dyniowe z daktylami, kawa zbożowa. Mówię dziś do B., że już mnie tu nie ma, w tej pracy. Że czuję się gdzie indziej.

Koniec października. Całymi dniami siąpi deszcz. 

Ja oddaję książki i wypożyczam książki. Wchodzę do księgarni, wybieram Ketchuma za 7 zł. i zbiór opowiadań grozy za 9. Chłopak za ladą mówi, że zna mnie z widzenia. Przepuszczam dwa autobusy, bo nie wiem, co ze sobą zrobić o tak wczesnej (późnej) porze. W pracy brakuje mi powietrza. Myślę o nadmiarze cukru we krwi i o ślubach obcych ludzi. 

"W pierwszej chwili dnia, gdy nie wiedziałam jeszcze, czy jest zimno, czy ciepło, dobrze, czy źle, zobaczyłam dolinę Arawa, wymarłą i płaską, porosłą anemicznymi, przykurzonymi krzakami, posępnymi jak opuszczone namioty. Nie żebym tam była ostatnio, ale on był, wrócił ledwie wczoraj w nocy, a teraz otwiera wąskie oko w kolorze piasku i mówi, nawet w śpiworze w Arawie spało mi się lepiej niż z tobą tu."

~ Zeruya Shalev, "Mąż i żona"

Urodzinowy tort od Dominika i książkowe prezenty.
Pink Floyd i Iron Maiden. Nasze drugie wspólne wino. Weekend z deszczem i Dziećmi kukurydzy. Nie umiem już i nie chcę inaczej. 

Pourodzinowe placki jogurtowo-kukurydziane. Bezcukrowe, ale z ksylitolem. Ponury, jesienny ranek. Dzień jak wczoraj. Jutro będę już kawałek stąd.

A to zeszły weekend. Cały w Warszawie i cały z nim. 

Z dyniowo-halloweenowym lampionem, Carrie, Halloween, grami planszowymi w Między wierszami i grzanym winem. Wspaniały mroźny weekend z Parkiem Skaryszewskim i spotkaniem w piątek. Tak, to zdecydowanie lepszy październik niż ostatnio.

Czwartek. Środek października.
Przyjęcie na podyplomówkę i wygrzebana z szafki lustrzanka analogowa. Marzy mi się znów wiele. Pewnie dlatego, że październik, dobre spotkanie, nerw jesieni.

Niedziela w deszczu. 
Z marchewkowym ciastem, grą i wieczornym pociągiem. Tak już teraz będzie.

Dziś tak dziwnie.

Między kilkoma książkami, zdjęciami i deszczem. Soczyste kolory zaokiennych drzew. Wolne. Ja i czas chyba się nie lubimy, bo już po 12ej, a ja zgrałam zdjęcia, drugie zdjęcia, zrobiłam wpis o Tru, zjadłam zatrważająco duże śniadanie, poczytałam Białe zeszyty, znalazłam Hobbita, na którego zwykle mam ochotę, gdy siedzę bezproduktywnie w domu i pada, powzdychałam nad obejrzaną wczoraj Jane Eyre ("Jane Eyre, ja śnię... Zbudź się więc"), przeczytałam o Thoreau, który powiedział kiedyś, że większość z nas "żyje w cichej rozpaczy", a przecież miałam... ODPOCZYWAĆ.

Przyspieszony puls, igły i nerwy. 

Tak spędzam pierwsze dni października. Ale teraz ciszej. Za oknem wichury i deszcze. W domu kiełki i owoce. Może The Conjuring i trochę czytania w ciemności.

Był koniec Nowego Dworu Mazowieckiego i Modlin. 
Narew widziana przez okna pociągu. Początek października.

Koniec września. 

Polski horror czytany w pociągu i krótkie włosy. Chciałoby się cofnąć czas i wykreślić parę zdarzeń. Tymczasem wszystko podpisane. Przeszłość pokazuje język.

Jesienne powroty.

Dziś tworzę w głowie książkowe zamówienie, które zrealizuję któregoś razu pod wpływem chwili. Bo jesień. Bo październik. Bo potrzebuję nowych książek, żeby mieć co dotykać i na co patrzeć.

Niedzielne kasztany z warszawskich Łazienek.
Pełne garście wrześniowego słońca, powietrza i porannej mgły.
Pierwszy raz dzień był długi i na wszystko starczyło czasu.